กาลนี้ที่รักรอ ทยอยลบ 20/6/57

จากผู้เขียนก่อนลงมืออ่าน

สวัสดีค่ะ ต้องขอกล่าวก่อนว่า นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องสมมติขึ้นนะคะ ตัวบุคคลไม่มีอยู่จริงส่วนสถานที่นั้นอ้างอิงจากของจริงในจังหวัดอุตรดิตถ์ค่ะ หากเกิดไปคลายคลึงหรือใกล้เคียงกับผู้ใดผู้เขียนต้องขออภัยด้วยนะคะ เพราะคนเขียนไปที่นั่นบ่อยๆเลยได้คิดพล็อตเรื่องนี้ขึ้นมา ส่วนตัวชอบจังหวัดนี้มากค่ะ อุตรดิตถ์เป็นเมืองเล็กๆๆ สงบและน่าอยู่มากค่ะ ผู้เขียนเลยอินกับบรรยากาศเหล่านี้ เลยขอจัดให้จังหวัดนี้สักเรื่อง และผู้เขียนต้องบอกก่อนะคะว่า เนื้อเรื่องที่นำมาลงยังไม่ได้รับการตรวจทาน ซึ่งอาจจะมีข้อผิดพลาดและคำผิด ผู้เขียนต้องขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะคะ เมื่อเเต่งจบเรื่องจะมาปรับแก้อีกครั้งค่ะ ถ้ายังไงขอเเรงใจช่วยติดตาม และ Comment ติชมด้วยนะคะ รับรองว่าจะนำไปปรับปรุงและพัฒนาฝีมือให้ดีขึ้นคะ 

ขอบคุณนะคะ ><
N.NaNa

เครดิตภาพจาก Facebook อุตรดิตถ์ 24 ชั่วโมง - UT24Hrs.com

คราวนี้เรามาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่านะคะ "ขอให้ทุกท่านอ่านด้วยความสุขนะคะ"

“ถึงสักที”
                เสียงที่เอ่ยออกมาพร้อมกับเสียงถอนหายใจของหญิงสาวที่กำลังมองว่าไม่ทิ้งสิ่งใดไว้บนรถโดยสารประจำทาง  เธอมองหาใครสักคนที่จะมารอรับเธอที่สถานีขนส่งประจำจังหวัดอุตรดิตถ์  “อบอุ่น”  เสียงเรียกมาจากด้านหลัง หญิงสาวรีบหันตัวกลับไปมองผู้เห็นตาที่มายืนรอรับที่รถ
               เด็กหญิงอบอุ่นเป็นหลานของกำนันอาทิตย์ผู้ปกครองตำบลหนึ่งในอำเภอบ้านน้ำปาดมานาน แม่ของเธอเป็นพยาบาลประจำโรงพยาบาลค่ายทหาร ส่วนพ่อเป็นนายทหารใหญ่ประจำค่ายพิชัยดาบหัก ตาตั้งชื่อให้เธอว่า “อบอุ่น” เพราะเธอทำให้ครอบครัวเล็กๆนั้นมีความสุขมากเหลือเกินในยามที่เธอเกิด
                “คุณตา คิดถึงจังเลย”หญิงสาวซึ่งบัดนี้ได้กลายเป็นสาวเเรกรุ่นหน้าตาน่ารักไร้วี่แววของเด็กหญิงที่ซุกซนในยามเด็กอย่างสิ้นเชิงคอยๆเดินมากอดผู้เป็นตาด้วยความรัก เธอไม่ได้กลับมาที่นี่นานเกือบปีหลังจากต้องเดินทางไปใช้ทุนในจังหวัดภาคเหนือ แต่ตอนนี้ถึงเวลาที่เธอจะกลับมาอยู่บ้านอันมีความทรงจำและความรักรอเธออยู่  เมื่อสองตาหลานกล่าวทักทายกันเสร็จ รถก็ค่อยๆขับเคลื่อนพาทั้งสองกลับสู่บ้าน
                “ปลัดครับน้ำตรงนี้น่าจะพอได้นะครับ” เสียงชาวบ้านร้องบอกใครสักคนที่พวกเขาพามาดูต้นน้ำเพื่อจะทำฝายกักเก็บน้ำและชะลอการเกิดอุทกภัยเหมือนกับสมัยที่เขาเคยเป็นเด็ก “พี่แปลงครับวันนี้เราพอเท่านี้ก่อนเถอะนะครับ ผมว่าเย็นมากแล้ว กลับกันเถอะครับ” เสียงของน้ำน่านร้องตะโกนตอบกลับ เมื่อได้ยินเช่นนั้นทุกคนจึงเก็บของและเดินออกจากป่ากันอย่างไม่รอรี
                เมื่อรถของกำนันอาทิตย์ขับผ่านมายังถนนก็เห็นน้ำน่านและชาวบ้านเดินออกมาจากป่า รถได้ค่อยหยุดลง และกระจกฝั่งคนขับก็ถูกปลดลงช้าๆ “น้ำน่านไปสำรวจพื้นที่ทำฝายมาเหรอ” น้ำน่านค่อยๆมองเข้าไปในรถที่คุ้นเคยกันเป็นอย่างดี “ครับ  คุณตาไปไหนมาครับ” ในขณะที่คำถามเอ่ยจากปากของชายหนุ่มไปนั้น หญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างๆกำนันอาทิตย์ก็ค่อยๆขยับตัวลุกขึ้นและมองออกมาด้านนอกที่เขายืน  เสียงหัวใจที่สั่นระรั่วดังตีกล่องก็ไม่ปานแบบจะดังทะลุออกมาให้ใครต่อใครข้างนอกได้ยินกันเลยทีเดียว  “ไปรับไอ้อบอุ่นมา จะกลับกันแล้วรึ” ชายหนุ่มมัวแต่ยืนเหมอทำให้ไม่ได้ยินเสียงที่ชายชราตอบกลับมา “อ้อ!ครับ”  กำนันอาทิตย์ได้แต่ยิ้มตอบและก็กล่าวลาพร้อมขับรถจากไป
                หญิงสาวยังคงจำแววตาคู่นั้นได้เสมอ แววตาของเด็กชายที่ชอบบอกว่าสักวันเขาจะกลับมาพัฒนาบ้านเรา “พี่น้ำน่าน” เธอพูดชื่อนั้นออกมาโดยที่ไม่ได้ตั้งใจและทันที่ผู้เป็นตาจะได้ยิน “ใช่ น้ำน่านเพิ่งย้ายกลับมาได้สักปีได้แล้วคงหลังจากที่หนูไปใช้ทุนที่แม่ฮ่องสอนนั้นและ ในที่สุดเขาก็ทำได้นะ ชอบมาหาตาเหมือนเดิมและให้ตาพาไปโน้นนี่นั้นบอกไม่ได้อยู่หลายปีจำไม่ได้ เอาการเอางานดีทีเดียวและ หายโกรธพี่เขายังล่ะ” คำบรรยายนั้นทำให้อบอุ่นนึกถึงวันวานสมัยเป็นเด็กที่เขาและเธอมักจะชอบเล่นซนกันไปสำรวจพื้นที่ป่าอยู่เสมอ
                “พี่น้ำน่านรออบอุ่นด้วยสิ  อบอุ่นเดินไม่ทันแล้วนะ คุณตาดูพี่น้ำน่านสิเดินไวจัง” เสียงเด็กหญิงตัวน้อยงอแงร้องเรียกเด็กชายที่เดินนำเธอไปพร้อมทั้งเสียงฟ้องตาที่เดินตามเด็กมาสำรวจป่าทางด้านหลัง วันหยุดของเด็กสองคนจะหมดไปด้วยการสำรวจพืชพันธุ์ไม้และการนำเมล็ดต้นไม้ปั้นเป็นลูกกระสุนดินกลมๆมายิงไปกลางป่าเพื่อให้เติบโตเป็นต้นไม้นั้นเอง เป็นโครงการที่กำนันอาทิตย์ผู้ที่เป็นนักอนุรักษ์ป่าที่คนแถวนี้รู้จักเป็นอย่างดี
                น้ำน่าน เด็กผู้ชายที่อยู่บ้านไม่ไกลจากบ้านของเด็กหญิงอบอุ่นมากนัก เขาสองคนอายุห่างกันสามปี บ้านของน้ำน่านรับราชการพ่อย้ายมาเป็นหัวหน้าป่าไม้ที่อุทยานลำน้ำน่านและมาเจอกับแม่ของเขาซึ่งเป็นครูโรงเรียนประถมที่อำเภอน้ำปาดแห่งนี้ ชีวิตของน้ำน่านเลยถูกหล่อหลอมให้เป็นผู้ที่อยู่กับป่ามาแต่กำเนิด แต่เมื่อเขาอยู่มัธยมปลายพ่อของเขาก็จากไป  นับจากนั้นชีวิตเขาก็มีแต่แม่และเด็กผู้หญิงที่ชื่ออบอุ่นที่ค่อยให้กำลังใจเสมอมา จนเมื่อเขาสอบชิงทุนไปเรียนต่อที่กรุงเทพฯได้และได้ทุนเรียนต่อจนจบปริญญาโทและเอกทางรัฐศาสตร์ที่ต่างประเทศ ชีวิตนักเรียนทุนที่เขาต้องทุ่มเททำให้ความห่างเหินกับเด็กหญิงตัวน้อยๆนั้นห่างออกไป
                เมื่ออบอุ่นเรียนจบชั้นมัธยมศึกษาตอนปลาย เธอก็สามารถสอบเข้าคณะแพทยศาสตร์ของมหาวิทยาลัยเชียงใหม่ ของขวัญเพียงชิ้นเดียวที่เธอได้รับในวันสอบติดจากน้ำน่านคือกล่องดนตรีรูปเด็กชายและเด็กหญิงที่ถูกส่งมาจากกรุงเทพฯ พร้อมกับโน๊ตที่เขียนสั้นๆว่า “ยินดีกับคนเก่งของพี่น้ำน่านนะคะ เจอกันที่บ้าน” เด็กสาวก็แอบยิ้มดีใจและแอบรอว่าในวันที่เธอต้องจากบ้านไปเรียนแดนไกล เขาจะมาส่งเธอไปเรียนต่อ
                ในขณะนั้นน้ำน่านก็ยุ่งกับการทำเรื่องเพื่อไปเรียนต่อต่างประเทศจนลืมว่าเขาต้องหาเวลากลับบ้านเพื่อไปส่งเด็กหญิงอบอุ่นและแม้ว่าเธอจะส่งข้อความมาให้เขาทุกวัน เขาก็ไม่ได้แม้จะมีเวลาจะเปิดอ่านหรือจะโทรกลับไปหาเธอแม้สักนิด จนวันที่ใกล้จะเดินทางอบอุ่นรอการตอบกลับของชายหนุ่มที่เธอรออย่างใจจดจ่อ
                เมื่อวันกำหนดรายงานตัวของมหาวิทยาลัยมาถึงเธอก็ยังไม่เห็นเงาของชายหนุ่มหรือแม้แต่เสียงโทรศัพท์ของเขามาแม้แต่น้อย ทำให้เธอคิดว่าเขาคงไม่ได้คิดถึงเธออีกต่อไปแล้ว นับจากวันนั้นอบอุ่นก็ไม่ยอมติดต่อกับน้ำน่านอีกเลย แม้ว่าเขาจะคิดได้ว่าลืมสิ่งสำคัญที่สุดไปและเขาก็ได้รู้ว่าเขาทำผิดอย่างที่สุด และพยายามโทรหารวมทั้งไปเจอหญิงสาวหลายครั้งที่กลับไปบ้านแต่เธอก็ไม่ยอมพบเขาอีกเลย จนเมื่อเขาได้กลับมาใช้ทุนรับราชการและสอบเป็นปลัดอำเภอและได้ขอย้ายกลับบ้านเกิดที่อุตรดิตถ์และได้พบเธออีกครั้ง
                หลังจากที่เธอเดินทางมาเป็นนักศึกษาแพทย์ อบอุ่นได้มุ่งมั่นและเรียนอย่างหนักจนได้รับเกียรตินิยมและขอใช้ทุนเป็นแพทย์ชนบทที่จังหวัดแม่ฮ่องสอนเกือบสามปี ตลอดเวลาที่แสนยาวนานความทรงจำของอบอุ่นไม่เคยมีสักวันที่จะลืมเขาคนนั้นได้สักวัน เธอเคยพยายามเข้าใจเหตุผลที่เขาบอกเธอ แต่เธอก็อดที่น้อยใจไม่ได้ว่าทำไมเขาถึงลืมเธอและคิดเสมอว่าเขาคงมีคนอื่นไปแล้ว
                เหตุผลที่ทั้งสองคนต่างปิดกั้นและไม่ยอมเปิดใจให้กัน เขาที่ทุกลมหายใจอยากจะบอกคิดถึงเธอคนนั้น เพียงแค่ได้มองหัวใจก็เต้นจนแทบจะระงับไม่ได้ อยากจะเอ่ยปากทักทายแต่ก็ไม่กล้า ส่วนเธอที่มีความทรงจำมากมายเกี่ยวกับเขาเก็บไว้ การเดินทางกับมาพบกันอีกครั้งของหัวใจสองดวงที่ต่างไม่อาจจะปฏิเสธกันได้จะเดินทางจากเส้นขนานมาวกกับบรรจบกันอีกครั้งได้หรือไม่
                เขาจะไขว้คว้าหัวใจเธอที่เขารอคอยมาตลอดให้กลับมาหากัน สายน้ำอาจจะไหลมาบรรจบกันอีกครั้ง ต้นไม้ที่ค่อยๆหยั่งรากแก้วจนผลิดอกออกใบพร้อมที่จะให้ผลต่อป่าแล้วกลายเป็นลูกไม้ที่เติบโตต่อไป เธอจะยอมใจอ่อนกับมาฟังเหตุผลของเขาอีกสักครั้งได้หรือไม่ คำถามมากมายยังคงต้องการคำตอบที่ใครคนนั้นจะมาอธิบายให้เธอได้รับรู้